#90seconds (2) - Emotionele carrousel

Een toneel zonder musici, een concertzaal zonder muziek. Dit was de realiteit in de afgelopen Corona-maanden. Gelukkig mogen er weer voor kleine groepen concerten worden gegeven. Maar nog lang niet iedereen kan, mag of durft. Om die muziekliefhebbers te bedienen is Matangi het #90seconds project begonnen.

Gebaseerd op de roman ‘Melodien’ van Helmut Krausser, is Matangi Quartet op zoek naar de in het boek 26 verloren gewaande ’geheime melodieën’ met mysterieuze helende krachten. Componisten van over de hele wereld doen mee in deze zoektocht en componeren een melodie in een stuk van 90 seconden voor strijkkwartet. (lees meer)

Voor de beste luistervaring, luister naar deze track:

Tijdens onze eerste online vergadering in de corona-lockdown, bedachten we met zijn vieren het #90seconds project. Componisten werden genoemd, het maken van filmpjes zou de beste manier zijn om de stukken te presenteren en bovenal: we wilden iets moois creëren met Matangi en de componisten samen.
Twee weken later reed ik in de auto op weg naar een begrafenis. Ik bedacht dat ik een ‘healing melody’ wilde vinden die al bestond, die al gecomponeerd was. Het was mijn eerste ritje buiten de stad sinds de lockdown en ik had mijn navigatie app nodig om naar de begraafplaats te komen. Maar de batterij van mijn telefoon was bijna op, dus moest ik hem in de auto-oplader stoppen. Er ging iets mis. Op de een of andere manier dacht mijn auto dat mijn telefoon een iPod was. Dus begon er muziek te spelen vanaf mijn iTunes-account. In plaats van een vrouwenstem die mij zou vertellen waar ik heen moest, luisterde ik per ongeluk naar Curtain Tune on a Ground van Henry Purcell in de fantastische interpretatie van de Lautten Compagney.
Iedereen kent het wel; het gevoel van in de auto rijden met de ramen naar beneden en de muziek zo hard mogelijk. Het was een warme, zonnige dag en ik had het gevoel dat ik de hele wereld aankon! Ik had mijn zonnebril op, voelde de wind in mijn haren en na al die dagen in quarantaine voelde ik me zo vrij als een vogel.
Maar toen reed ik langs het ziekenhuis. Ik zag de ambulances aan de voorkant, de corona triage tenten ernaast en grote gele borden met ‘Long/Corona spreekuur linksaf’. De verpleegkundigen en dokters stonden buiten in de zon, maar ik zag de spanning op hun gezichten.
Ik deed mijn ramen dicht, ging zachter rijden, maar zette de muziek niet zachter. Hoe kon mijn gevoel zo omslaan? Eerst gaf de muziek mij zo’n vrij gevoel en toen ik werd teruggeworpen in de realiteit, troostte Purcell mij terwijl de tranen over mijn wangen biggelden.

Maria-Paula

(bekijk de #90seconds videos hier)
(lees de andere blogposts hier)